Το τέταρτο κουδούνι (Μάρτιος 2012)
Γιώργος Σαρηγιάννης
O Εμμανουήλ Ροΐδης με το διήγημα του « Ψυχολογία συριανού συζύγου» (1894) – πρωτοπρόσωπη αφήγηση – έχει χαράξει, μέσα σε λίγες σελίδες, ένα αστραφτερό, πολύεδρο διαμαντάκι. Που το δηκτικό του χιούμορ, η ειρωνεία, η σατιρική φλέβα του συγγραφέα της «Πάπισσας Ιωάννας» το κάνουν να πάλλεται. Εσαεί…..
…… Η Σοφία Καραγιάννη έδωσε στο πυκνό κείμενο τη μορφή «μονολόγου για δύο». Ο σύζυγος μονολογεί _ αυτούσιο το κείμενο του Ροΐδη, όχι «θεατροποιημένο» _ και η Χριστίνα συμμετέχει βουβά με κάποιες ελάχιστες λεκτικές παρεμβάσεις. Η κορνίζα που περιβάλει τα δυο κεφάλια στην αρχή και στο τέλος της παράστασης εν είδει σατιρικής λιθογραφίας δίνει τον τόνο σε μία παράσταση πολύ καλών ρυθμών, εύφορη, σπαρταριστή, με παραπομπές στον βουβό κινηματογράφο….. Εκείνο, πάντως, το οποίο θέλω να επισημάνω είναι ο εξαιρετικός τρόπος που η γλώσσα _ η καθαρεύουσα _ του Ροΐδη διδάχτηκε και κατεβαίνει στο κοινό: καθαρή, άψογα τονισμένη, απόλυτα χωνεμένη _ κάθε λέξη προβάλλει αυτό που σημαίνει. Ένα επίτευγμα και μάλιστα από νέους ανθρώπους μιας γενιάς που δεν έχει διδαχτεί τη γλώσσα αυτή….Πολύ εκφραστική η Ειρήνη Μουρελάτου. Αλλά η μερίδα του λέοντος ανήκει στον Ιωσήφ Ιωσηφίδη. Μετουσιώνει θεατρικά τον κρουστό λόγο του Ροΐδη, το χιούμορ αυτό που δαγκώνει και το λεπτό υπονοοούμενο με αξιοθαύμαστη ωριμότητα. Η οποία φανερώνει πως εκτός από τάλαντο πρέπει να προηγήθηκε δουλειά επίμονη και επίπονη με τη σκηνοθέτρια.
Μία παράσταση πολύ φωτεινή.
Γιώργος Σαρηγιάννης
O Εμμανουήλ Ροΐδης με το διήγημα του « Ψυχολογία συριανού συζύγου» (1894) – πρωτοπρόσωπη αφήγηση – έχει χαράξει, μέσα σε λίγες σελίδες, ένα αστραφτερό, πολύεδρο διαμαντάκι. Που το δηκτικό του χιούμορ, η ειρωνεία, η σατιρική φλέβα του συγγραφέα της «Πάπισσας Ιωάννας» το κάνουν να πάλλεται. Εσαεί…..
…… Η Σοφία Καραγιάννη έδωσε στο πυκνό κείμενο τη μορφή «μονολόγου για δύο». Ο σύζυγος μονολογεί _ αυτούσιο το κείμενο του Ροΐδη, όχι «θεατροποιημένο» _ και η Χριστίνα συμμετέχει βουβά με κάποιες ελάχιστες λεκτικές παρεμβάσεις. Η κορνίζα που περιβάλει τα δυο κεφάλια στην αρχή και στο τέλος της παράστασης εν είδει σατιρικής λιθογραφίας δίνει τον τόνο σε μία παράσταση πολύ καλών ρυθμών, εύφορη, σπαρταριστή, με παραπομπές στον βουβό κινηματογράφο….. Εκείνο, πάντως, το οποίο θέλω να επισημάνω είναι ο εξαιρετικός τρόπος που η γλώσσα _ η καθαρεύουσα _ του Ροΐδη διδάχτηκε και κατεβαίνει στο κοινό: καθαρή, άψογα τονισμένη, απόλυτα χωνεμένη _ κάθε λέξη προβάλλει αυτό που σημαίνει. Ένα επίτευγμα και μάλιστα από νέους ανθρώπους μιας γενιάς που δεν έχει διδαχτεί τη γλώσσα αυτή….Πολύ εκφραστική η Ειρήνη Μουρελάτου. Αλλά η μερίδα του λέοντος ανήκει στον Ιωσήφ Ιωσηφίδη. Μετουσιώνει θεατρικά τον κρουστό λόγο του Ροΐδη, το χιούμορ αυτό που δαγκώνει και το λεπτό υπονοοούμενο με αξιοθαύμαστη ωριμότητα. Η οποία φανερώνει πως εκτός από τάλαντο πρέπει να προηγήθηκε δουλειά επίμονη και επίπονη με τη σκηνοθέτρια.
Μία παράσταση πολύ φωτεινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου